Jeśli chodzi o czas powstania osady Sulików, to Czesław Hadamik przypuszcza, iż mogło to nastąpić pod koniec XV lub na przełomie XV i XVI wieku, a więc stosunkowo dość późno. Być może nawet osada ta została założona przez Krzysztofa Gosławskiego, który zwał się także Sulikowskim. W trakcie przeprowadzonych badań powierzchniowych odnaleziono tylko jedno stanowisko z materiałem pochodzącym z okresu wczesnonowożytnego (wiek XVI i XVII). Znajdowało się ono na cyplu zachodniego skłonu doliny cieku zasilającego Białą Nidę na terenie Krasowa, naprzeciwko tej ostatniej wsi. Tak więc wszystko wskazuje na to, iż w przypadku Sulikowa mamy prawdopodobnie pełną zgodność źródeł archeologicznych i historycznych.
Pierwsza wzmianka o Sulikowie pochodzi z opisu parafii Bebelno z 1510 roku. Nie zawiera ona jednak żadnych bliższych informacji o tej miejscowości. W rejestrze poborowym z 1540 roku odnajdujemy Sulików w posiadaniu Krzysztofa Gosławskiego (syna Krzysztofa), który zwał się również Sulikowskim. W tym czasie w Sulikowie było dwóch kmieci na łanach należących do folwarku w Bebelnie Większym lecz dziesięciny z tej wioski pobierał pleban z Chotowa. Gosławscy byli rodem wpływowym i zamożnym, wywodzili się z pobliskiego Bebelna. Trudno ustalić od kiedy posiadali Sulików.
W latach siedemdziesiątych XVI wieku (1573) jako właściciela wioski odnajdujemy kasztelana bieckiego Stanisława Szafrańca h. Starykoń.
W wieku XVII Sulików powraca w ręce Gosławskich. Najpierw w 1662 roku jako właściciel odnotowany jest Piotr Gosławski, a później w 1673 – jego syn Stanisław z żoną Zofią z Majów.
Rok później Sulików (wraz z częścią dóbr Bebelno) przeszedł w drodze zakupu do rąk Jana Stanisława Bystrzanowskiego który kupił go od Stanisława Gosławskiego. Od tej pory właścicielami Sulikowa jest rodzina Bystrzanowskich z Bebelna.
Około roku 1788 jako właściciel wioski wymieniany jest starosta białogrodzki, komisarz cywilno-wojskowy powiatów ksiąskiego i lelowskiego – Jacek Misiewski. Rok później znajdujemy już Sulików w rękach podstarościego chęcińskiego Antoniego Lisieckiego. W roku 1827 jako dziedzic Sulikowa wymieniany jest Wincenty Szwajkowski.
W latach osiemdziesiątych XIX wieku (1886) odnotowany jest w Sulikowie folwark. Obejmował on wówczas 685 mórg gruntów ornych, 154 morgi ogrodów, 74 morgi łąk, 192. morgi pastwisk, 253 morgi lasów oraz 12 mórg nieużytków. Grunty chłopskie wówczas obejmowały jedynie jedynie 71 mórg i gospodarowało na nich 14 lub 15 rodzin. Warto też może wspomnieć, że folwark ów na początku lat pięćdziesiątych XIX wieku specjalizował się w uprawie warzyw. Sulików znany był także w tamtym okresie z wydobywanych tam w dużych ilościach kamieni budowlanych. W roku 1843 i 1869 jako właściciel Sulikowa wymieniany jest Władysław Rogoziński.
Przypuszczalnie problemy majątkowe Krzyszkowskich oprócz Krzepina dotyczyły także majątku Sulików. Został on, podobnie jak Krzepiński, wystawiony przez Towarzystwo Kredytowe Ziemskie na licytację w 1893 roku. Oto fragment tego ogłoszenia:
Dyrekcya Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach
podaje do powszechnej wiadomości, że na zasadzie art. 221 Ustawy Towarzystwa, Najwyżej zatwierdzonej w d. 9 (21) czerwca 1888 r, oraz upoważnienia Dyrekcyi Głównej poniżej wymienione dobra ziemskie z należącemi do nich przyległościami i należytościami z gubernii Kieleckiej wystawione zostają za zaległość należności Towarzystwa, po termin licytacyi obrachowanej, na sprzedaż przymusową pierwszą, odbyć się mającą w mieście Kielcach w domu przy ul. Konatantego pod nr. 214. (…)
67. Dobra SULIKÓW, z powiatu Włoszczowskiego. — Zaległość należności Towarzystwa rs. 831; vadium rs. 1,085; licytacya odbyć się ma w dniu 17 (29) sierpnia 1893 r., przed Notaryuszem Halikiem, i zacznie się od sumy rs. 18,450; nieumorzony dług Towarzystwa wynosi rs. 8,679 k. 45.
W roku 1928 jako właściciel ziemski w Sulikowie wymieniany jest Stefan Siemieński. Zapewne Siemieńscy dobra Sulików nabyli przy okazji zakupu majątku w Krzepinie.
* * *
Obecnie ogólna powierzchnia miejscowości z gruntami wynosi ok. 475 ha, w tym lasy ok. 291 ha, użytki zielone ok. 53 ha, grunty orne ok. 106 ha i nieużytki ok. 13 ha. Zabudowa mieszkalna to ok. 40 domostw.