Co do czasu powstania tej osady można snuć jedynie przypuszczenia. Skoro Podłazie wzięło swą nazwę od miejsca koło wykarczowanego terenu na którym powstało Dąbie należy przypuszczać, iż zostało założone nieznacznie po nim, a więc być może gdzieś w XIV lub XV wieku, kiedy żywa była jeszcze zapewne w przekazach ustnych informacja o wykarczowanych dębach. Z nieco późniejszego okresu pochodzą odkryte ślady osadnictwa wczesnonowożytnego (XVI-XVII wiek) z tego rejonu. Należy także wspomnieć, iż osadnictwo w rejonach Podłazia istniało już dużo wcześniej, bo ok. VII w. p.n.e. (ślady kultury łużyckiej), a być może nawet wcześniej.
Pierwsza wzmianka o tej miejscowości, a w zasadzie osadzie młyńskiej pochodzi z roku 1474, kiedy to wzmiankowany jest młyn zw. Podłazie przy okazji opisywania granicy pomiędzy dobrami Krasowa i miasta Kossów. Pewne dokumenty pośrednio wskazują na jego istnienie w 1529 roku. Warto nadmienić, iż w tym czasie na omawianym obszarze wzdłuż Białej Nidy przebiegała granica pomiędzy powiatem chęcińskim i województwem sandomierskim, a powiatem lelowskim i województwem krakowskim. W XVI wieku młyn w Podłaziu należał prawdopodobnie do miasta Kossowa i znajdował się już na terenie województwa krakowskiego, po prawej stronie Białej Nidy. Trudno jednoznacznie powiedzieć czy w tym okresie w skład Podłazia oprócz samego młyna wchodziły jeszcze jakieś inne zabudowania, a jeśli tak to czy leżały po tej samej stronie Białej Nidy co młyn (w części krakowskiej), czy też na drugim jej brzegu (w części sandomierskiej). W XVII wieku Podłazie znajdowało się już w składzie województwa sandomierskiego.
W roku 1673 jako właściciel Podłazia wymieniony jest Adam Chrząstowski z żoną Konstancją z Witowic. Jako właściciel Podłazia w roku 1699 wymieniany jest Stanisław Chrząstowski, który wkrótce zastawia je Janowi Giebułtowskiemu z Koziegłów. W roku 1715 jako właściciel Podłazia wymieniany jest Jan Zygmunt Chmieleński, podczaszy mielecki i w tym też roku sprzedaje je Aleksandrowi Bystrzanowskiemu, cześnikowi czernichowskiemu i jego żonie Katarzynie z Gawrońskich. Aleksander Bystrzanowski sprzedaje je po dwóch latach Józefowi Michałowskiemu, stolnikowi różańskiemu.
W roku 1791 pojawia się nazwa Podłazie Kossowskie, które zamieszkiwali przedstawiciele szlachty i Żydzi – rodzina Abrahama arendarza. Podział na dwa Podłazia wynikał najprawdopodobniej stąd, iż część lewobrzeżna zwana była Podłaziem (dawnym), a prawobrzeżna, oddalona nieco od nurtu Białej Nidy, nazywana była Podłaziem Kossowskim. Jak więc widać w nazewnictwie tej miejscowości przez jakiś czas najprawdopodobniej istniał podział na dwa Podłazia, choć niektóre źródła posługują się tylko nazwą Podłazie, a niektóre – nazwy Podłazie i Podłazie Kossowskie używają zamiennie.
![Rzeka Nida płynąca przez Podłazie [2010 r.]. Foto W. Cichecki.](https://bebelno.cichecki.net/wp-content/uploads/2014/03/151.jpg)
Jak więc widać samo Podłazie na przestrzeni czasu lokalizowane było w różnych miejscach lub też w późniejszym czasie dzieliło się najprawdopodobniej na (dwie) części – znajdujące się po prawym (Podłazie Kossowskie) i po lewym (Podłazie stare) brzegu Nidy. Z materiałów źródłowych dość niejednoznacznie wynika podział i przynależność Podłazia czy też jego części, a czasami wręcz występują nawet sprzeczności. Przykładem może być zapis dotyczący Podłazia w „Słowniku geograficznym…”, z którego możemy się dowiedzieć, iż pod koniec XIX wieku, jedna część (najprawdopodobniej lewobrzeżna) należała do parafii (i gminy) Węgleszyn (pow. jędrzejowski), a Podłazie Kossowskie (czyli najprawdopodobniej część prawobrzeżna) dość nieoczekiwanie dla nas wymieniane jest jako należące do do parafii w… Kossowie (pow. włoszczowski, gm. Radków), a które jakoby tylko w 1827 roku miało przynależeć do parafii w Bebelnie. Zapis ten jest dziwny dlatego, iż Podłazie (raz wymieniane jako Kossowskie, a z reguły nazywane po prostu Podłaziem) w księgach metrykalnych parafii Bebelno (zachowując ciągłość od 1690 roku) wymieniane jest jeszcze w… 1945 roku! Czyżby zatem chodziło o jeszcze inne Podłazie?
W chwili obecnej przynależność kościelna Podłazia przedstawia się także dość ciekawie. Mianowicie Dąbie jako takie należy do parafii w Koniecznie, a samo Podłazie które jest jego przysiółkiem leżącym kilkaset metrów dalej na południe należy już do parafii w Kossowie.
W roku 1825 Podłazie odnajdujemy w rękach Piotra Twardzickiego, kiedy to wraz z żoną Franciszką wydawali za mąż córkę Anielę za Mikołaja Chomontowskiego. Twardziccy na Podłaziu wymieniani są także w latach 1827 i 1833. W roku 1831 w aktach parafialnych odnajdujemy akt zgonu Piotra Twardzickiego ale wzmiankowanego jako posesor, a nie właściciel Podłazia. Niemniej jednak Podłazie najprawdopodobniej nadal pozostawało w rękach rodu Twardzickich, gdyż w roku 1851 Julia Marianna Zawadzińska, dziedziczka wsi Podłazie, córka Walentego i Honoraty z Twardzickich, wychodzi za mąż za dziedzica pobliskiego Krzepina – Władysława Rogozińskiego.
W roku 1828 wzmiankowany jest Paweł Zieliński – młynarz w Podłaziu. Na Mapie topograficznej Królestwa Polskiego z 1839 roku widzimy najprawdopodobniej ten właśnie młyn. Znajdował się on przy rzece Nidzie po zachodniej stronie drogi Dąbie – Kossów. Na mapie tej widzimy także drewnianą karczmę na Podłaziu. Znajdowała się ona po stronie wschodniej wzmiankowanej drogi, po lewobrzeżnej stronie Nidy. Podążając na tej mapie z kierunkiem rzeki Nidy, w najbliższym sąsiedztwie Podłazia znajdujemy jeszcze jeden młyn i tartak.
W roku 1871 folwark Podłazie został oddzielony od dóbr Kossów. Obejmował on wówczas 177 mórg, w tym: 78 mórg gruntów ornych i ogrodów, 31 mórg łąk, 61 mórg pastwisk i 7 mórg nieużytków. Podłazie Kossowskie zajmowało wówczas obszar 42. mórg.
W roku 1847 wzmiankowano na prawym brzegu Białej Nidy hutę szkła zwaną także Podłaziem Kossowskim (być może chodzi o stare Podłazie Kossowskie) w której naliczono 46 głów, oraz Podłazie „dawne” z 65 głowami.
W latach siedemdziesiątych XX wieku Podłazie nie było już wymieniane jako odrębna miejscowość ale jako przysiółek pobliskiego Dąbia. Obecnie zabudowa Podłazia to ok. 20 domów mieszkalnych.