Kolejni właściciele

W roku 1662 jako właściciel Krasowa Większego wymieniony jest Stanisław Sierakowski, a w roku 1673 – Adam Chrząstowski herbu Zadora. W 1699 roku jako właściciel Krasowa jest wymieniony Stanisław Chrząstowski (brat Adama), który wkrótce zastawił go Janowi z Koziegłów Giebułtowskiemu.

Z kolei Krasów Mniejszy w 1673 roku należał do Czapskich ale dzierżawił go wtedy niejaki Kobierski.

W roku 1702 roku w księgach metrykalnych dotyczących Krasowa jako urodzony wzmiankowany jest Jan Zygmunt Chmieleński z Krasowa (podczaszy mielecki). Jako właściciela odnajdujemy go także w roku 1715, kiedy to wypuszcza Krasów Aleksandrowi Bystrzanowskiemu, cześnikowi czernichowskiemu oraz jego żonie Katarzynie z Gawrońskich, którzy to z kolei w 1717 roku odstępują go Józefowi Michałowskiemu stolnikowi różańskiemu. Po jego śmierci (5 V 1755 r.) miejscowość ta w drodze spadku przechodzi w ręce jego syna Franciszka (stolnika chełmskiego), który to z kolei sprzedaje go w 1760 roku Józefowi Lubońskiemu.

W roku 1763 Krasów był we władaniu Jana Łabęckiego i w latach 1772 i 1778 jeszcze najprawdopodobniej nadal był w rękach Łabęckich, ale w roku 1787 jako właścicielkę tej wioski znajdujemy już wdowę Zuzannę Jordanową. Być może pod koniec XVIII stulecia Krasów stanowił jeden kompleks dóbr, gdyż nie stosowano już wtedy podziału na Krasów Większy i Mniejszy.

W latach 1825-1827 jako dziedzic Krasowa wymieniony jest Piotr Twardzicki. Jeśli chodzi o demografię, to Krasów w tym czasie liczył 135 osób, które zamieszkiwały w 16 domostwach. W 1883 roku domów było 26, a mieszkańców 221. Wieś zajmowała wtedy 722 morgi, z czego do dworu należało 599 mórg, a do włościan 123. Ziemi ornej dworskiej było wtedy 320 mórg, chłopskiej zaś 85. Lasy liczyły 49 mórg i były w całości własnością dworu krasowskiego. Dworskie łąki zajmowały 49 mórg, a chłopskie 38. Pozostałe grunty (15 mórg) stanowiły nieużytki będące własnością dworu.

W roku 1831 jako dziedzic Krasowa wymieniony jest Jan Nepomucen Kosiński. Później Krasów przeszedł w ręce Przyłęckich (h. Szreniawa), gdyż w latach 1848 – 1874 jako dziedzica Krasowa odnajdujemy Sabina Przyłęckiego. Sabin Przyłęcki (ok. 1822 – 15.IX.1904) w okresie powstania styczniowego był pełnomocnikiem Rządu Narodowego na okręg włoszczowski. Najprawdopodobniej na przełomie XIX i XX w. przeniósł się do guberni radomskiej i osiadł w majątku Bierwce, w gminie Jedlińsk, parafia Lisów. Jest pochowany na cmentarzu w Lisowie w grobie rodzinnym.

W roku 1848 odnajdujemy w Krasowie zespół dworski należący do Sabina Przyłęckiego. W jego skład wchodził wówczas drewniany dwór kryty gontem o wym. 29½ × 16½ × 4 łokcie (ok. 17 × 9 × 2,3 m), a także drewniane: przystawa, chlew, owczarnia, spichlerz i trzy stodoły (największa o wym. 57½ × 13½ łokcia – czyli ok. 32,7 × 7,5 m). Zespół dworski znajdował się na lewym, północnym brzegu cieku będącego dopływem Nidy. We wsi wzmiankowana jest wówczas także karczma, o wym. 30½ × 9½ × 4 łokcie (ok. 18,4 × 5,2 × 2,3 m) oraz kuźnia o wym. 10 × 8½ × 4 łokcie (ok. 5,8 × 4,6 × 2,3 m).

Powyżej możemy zobaczyć próbę naniesienia obszaru dawnego zespołu dworskiego w Krasowie na współczesną zabudowę tej części Krasowa. Kolorem czerwonym zaznaczono zarys granic zespołu, a kolorem fioletowym umiejscowienie poszczególnych budynków: 1 – dwór, 2 – piwnica, 3 – oficyna, 4 – chlewy, 5 – obora, 6 – kuźnia, 7 – stodoła, 8 – spichlerz, 9 – staw.

Z innych grup społecznych w roku 1820 wzmiankowany jest Michał Rafalski, w 1855 – Henryk Rajczyński (Raprzyński) – ekonomowie w Krasowie, a w 1822 – Jerzy Kanty Łempicki (Lempicki), 1830 – Mikołaj Chomontowski, 1841 – Konstanty Jeżycki – posesorzy wsi Krasów.

Sabin Przyłęcki najprawdopodobniej opuszcza swoje dobra po śmierci swojej żony w 1892 roku.

Obecnie sołectwo Krasów liczy ok. 400 ha, z czego lasów ok. 24 ha, łąk i pastwisk ok. 146 ha i ok. 213 ha gruntów ornych.

Krasów w 2004 roku liczył 62 domy i 215 mieszkańców.