Poniżej zamieszczono kilka przepisów na przyrządzenie najpopularniejszych regionalnych potraw. Jako iż są to potrawy proste, szybkie i łatwe w przyrządzeniu, toteż i przepisy ich przyrządzenia są krótkie.
Garus – to rodzaj zupy przyrządzanej z owoców. Z reguły do tego celu używano jabłek i gruszek, czasami także śliwek. Owoce obierano ze skórek, drążono gniazda nasienne, krojono w drobne kawałki i gotowano z małą ilością wody. Gdy owoce rozpadły się już w trakcie gotowania całość zaprawiano mlekiem. Podawano z gotowanymi kartoflami.
Goły – to rodzaj klusek ziemniaczanych. Przygotowywane były z surowych, startych i odsączonych z wody kartofli do których dodawane były surowe jajka. Po wymieszaniu formowane były okrągłe, spłaszczone kluski o średnicy ok 3-4 cm i gotowane we wrzątku. W wersji wzbogaconej podawano je ze skwarkami.
Kapusta z grochem – potrawa dość kaloryczna przyrządzana głównie w okresie zimowym. Przed przyrządzeniem tej potrawy moczono groch (z reguły przez noc), tak aby był miękki, a następnie go gotowano (osobno). Gotowano także kiszoną kapustę z małą ilością wody. Gdy groch był już ugotowany dodawano go do gotującej się kapusty tak aby jeszcze się dogotował i częściowo się rozpadł. Dzięki temu kapusta naturalnie gęstniała i osiągała właściwą konsystencję. Na koniec całość kraszono i doprawiano.
Kapuśniak – to rodzaj zupy z poszatkowanej świeżej lub kiszonej kapusty, gotowanej najczęściej na wywarze z wędzonego boczku lub żeberek. Mógł być podawany także z ugotowanymi osobno ziemniakami.
Kluski ziemniaczane – przygotowywano je podobnie jak goły, z tą różnicą, iż do surowych, startych kartofli zamiast jajek dodawano mąkę (najlepiej pszenną). Tak powstałe ciasto nabierano łyżką i uformowane w ten sposób kluski wrzucano na wrzątek. Najczęściej podawano je z ugotowaną kiszoną kapustą lub twarogiem.
Prazoki – to rodzaj „klusek” ziemniaczanych. Przyrządzano je z ugotowanych ziemniaków, do których (bez ich odcedzania) dodawano mąkę. Całość prażono na wolnym ogniu kilka minut, po czym ugniatano w garnku na gładką masę, a następnie łyżką formowano „kluski” i układano je na talerzu. W wersji wzbogaconej polewane były jakąś omastą.
Twaróg – wyrabiano go z krowiego mleka. Mleko ogrzewano w garnku w pobliżu pieca aż się skwasiło i zrobiło się lekko zsiadłe. Wtedy podgrzewano je delikatnie cały czas na brzegu płyty kuchennej do momentu aż zaczęła się tworzyć serwatka i grudki twarogu. Należało pamiętać aby całości nie „przegrzać” bo wówczas twaróg stawał się twardy i suchy. Gdy już cała serwatka się oddzieliła, zawartość garnka cedzono przez sito, a następnie twarożek przekładano do płóciennego, trójkątnego woreczka, wiązano go i ściskano pomiędzy dwoma deseczkami.
Wodzionka – to „zupa” przyrządzana z kawałków czerstwego chleba i zgniecionego czosnku. Całość była zalewana wrzątkiem. W wersji „bogatszej” dodawano także nieco tłuszczu – najczęściej smalcu. Cechowała ją szybkość przygotowania – ok 5-10 min.
Zacierki – to rodzaj klusek przyrządzonych z posiekanego lub pokruszonego ciasta powstałego z mąki i wody. Kluski takie były następnie gotowane na osolonej wodzie. W bogatszej wersji podawane byłe ze skwarkami lub podsmażoną cebulą.
Zalewajka – to rodzaj zupy która jest przygotowywana z pokrojonych w kostkę ziemniaków, do których pod koniec gotowania dodaje się specjalny zakwas z żytniej mąki i doprawia różnymi przyprawami. Podaje się ją także z chlebem. W bogatszej wersji zalewajka była omaszczana wytopionymi skwarkami. Dawniej na wsi zalewajka była potrawą którą jadano niemalże codziennie.
Ziemniaki z zsiadłym mlekiem – jedna z najprostszych potraw. Mleko zakwaszało się i zsiadało w trakcie jego delikatnego ogrzewania na płycie kuchennej. Tak przygotowane mleko podawano do ugotowanych kartofli.
Żur – to rodzaj barszczu przyrządzany na bazie zakwasu z mąki, mający kwaśny smak. Podawany był z chlebem, ugotowanymi osobno kartoflami lub jajkiem na twardo. W wersji wzbogaconej gotowany był na wodzie po ugotowanej szynce lub białej kiełbasie i z takową serwowany. Podawany był zawsze w pierwszy dzień Świąt Wielkanocnych.